Ik ben Wim, Willem, Wimmie, Wimpie, Kees of Pietje,
De bovenstaande namen worden en werden gebruikt door mijn vrienden en mijn familie, maar binnen Onomatopee ben ik Wim en soms, voor verstrooide leden, Kees. Zingen zit mij in het bloed, een erfenis van mijn vader die allerlei soorten muziek te pas en te onpas aan had staan, mee floot en/of meezong. Later ben ik weer door mijn zussen beïnvloed in mijn muziekkeuzes. Op een gegeven moment heeft één van mijn zussen mij meegesleept naar een koor. Een koor waar ik veel zangers, zangeressen en dirigenten, of wat daar voor door moest gaan, de revue heb zien passeren.
Op een gegeven moment is Stephen Rothman dirigent van dit koor geworden, waarmee een nieuwe, frisse en meer professionele wind moest gaan waaien. Omdat niet iedereen binnen dit koor mee wilde gaan in deze vernieuwing, heb ik op een bepaald moment dit koor verlaten. Na een gesprek met o.a. Stephen hebben we besloten om met een nieuw op te richten koor deze nieuwe weg wel in te slaan. En je begrijpt het al, dit werd ‘Onomatopee’. Nu zijn we vijf jaar verder en wat hebben wij als koorleden veel geleerd en wat hebben wij ons veel meester gemaakt. Wat hebben wij in deze vijf jaar al veel optredens en concerten verzorgd. En elke keer weer hebben wij, onder de bezielende leiding van Stephen, de muzikale lat steeds hoger gelegd. Op het moment dat ik dit schrijf, hebben wij net het voorjaarsoefenweekend (leuk woord voor Scrabble) achter de rug. Twee maal per jaar, in het voorjaar en het najaar, verplaatst het gehele koor zich naar een luxe hotel om een weekend lang te repeteren, maar vooral ook om gezellig samen te zijn; een soort familie-uitje. Want dat is Onomatopee ook, een kleine familie waarin alle leden op z’n tijd zo hun ups en downs hebben. En deze ups en downs kunnen altijd worden gedeeld met deze ‘familieleden’. Ik heb grote bewondering voor de leden die de afgelopen jaren wel veel downs hebben gehad, maar ondanks alles een positieve instelling zijn blijven houden en er voor gaan.
Zingen is voor mij een hobby, niets meer en niets minder. Het is een hobby, maar niet de enige en niet de meest geliefde hobby. Naast het zingen fotografeer ik graag, ben een fervent filmkijker en muziekluisteraar en een verzamelaar van alles wat met de geschiedenis van Rotterdam te maken heeft. Ik ben één van de weinige leden van Onomatopee die niets weet van de theoretische kant van de muziek. Als er gesproken wordt over ‘die fis moet ges zijn’ versta ik al snel ‘die fiets moet gers zijn’. Mijn gebrek aan zelfvertrouwen en mijn voortdurende streven naar perfectie ondermijnt soms mijn plezier in het zingen.
Een koor kan niet zonder leden, maar zeker ook niet zonder de mensen die nog ietsjes meer doen dan alleen zingen. Stephen, José, Kees en Wil bedankt voor al het werk van de afgelopen vijf jaar.
De volgende schrijver is middels loting bepaald en de winnaar is……. Merleyn.
Lees hier hier alle andere lustrumverhalen.
