27 juni 2012
Voordat we gaan genieten van de zomervakantie leek het ons een goed idee om met elkaar het zangseizoen af te sluiten door een workshop didgeridoo spelen te volgen. De didgeridoo vindt zijn oorsprong in Noord-oost Arnhemland in Noord-Australië. Ook al doen er verhalen de ronde dat de didgeridoo al 40 000 jaar zou bestaan, enig bewijs hiervoor is niet aanwezig. De oudste bewijzen in de vorm van rotstekeningen in de kakadu-regio zijn zo’n 1000 tot 2000 jaar oud. Daar ligt dan ook de uitdaging proberen op zo’n prachtig oud instrument prachtige tonen te produceren.
Op woensdag 27 juni zijn de leden van Onomatopee, tijdens een workshop, ingewijd in het bespelen van de didgeridoo. Om acht uur precies stak Martin, onze cursusleider voor deze avond, van wal en vertelde het één en ander over het ontstaan van dit bijzondere muziekinstrument. Het bespelen bleek een makkie: “je krijgt geluid uit je didgeridoo, door met je lippen een trillend geluid te maken. Je doet een beetje als een paard dat geluid maakt (en dan niet het hinikken, maar het ‘snorten’ of blazen). Als je daarmee geluid uit je didgeridoo krijgt, dan moet je nog proberen om zonder bolle wangen geluid te krijgen. Als dat lukt, dan moet je proberen je lippen iets of wat aan te spannen, door het begin van een glimlach te maken. Als je je lippen te strak aanspant, dan komt er geen geluid meer uit, of krijg je een soort trompet geluid.”
Tijdens het spelen kunnen ook de stembanden worden benut, om bijvoorbeeld de hogere call/screams tijdens het spelen te maken. Zo zijn sommige van ons in staat geweest honden, vogel, kangoeroe en zelfs walvisgeluiden te produceren. Dat wij slechts een basale introductie kregen bleek toen Martin begon over een speciale ademhalingstechniek (circulaire ademhaling). Door met wangen, tong en kaak lucht naar buiten te persen kun je de toon aanhouden en tegelijkertijd door je neus inademen. Waar Martin met gemak minuten lang geluid met zijn didgeridoo kan produceren, blijven de meeste van ons steken op een klein minuutje.
Tijdens de pauze werd onder genot van een kopje koffie of thee en de daarbij geserveerde appeltaart, Stephen bedankt voor al het werk dat hij de laatste tijd heeft verricht. En als klap op de vuurpijl werd Stephen, vooruitlopend op zijn verjaardag op de Onomatopeese wijze toegezongen.
