Lustrumstukje van onze tweede sopraan
Muziek is altijd een heel belangrijk onderdeel van mijn leven geweest. Van jongs af aan wilden mijn ouders al graag dat ik een muziekinstrument zou leren spelen. Als je nog niet zo oud bent dan zet je je daar natuurlijk graag tegen af en zodoende koos ik voor de blokfluit. Lekker makkelijk en lekker vals (als je niet erg je best doet). Samen met een vriendinnetje ging ik op blokfluitles bij de SKVR en kreeg ik het voor elkaar dit zelfs nog zo’n 6 jaar vol te houden. Een paar nootjes kan ik dus wel fluiten.
Maar goed, op een gegeven moment word je wat ouder en bedenk je dat de blokfluit dan wel een makkelijk instrument is maar helaas niet heel erg stoer. Daarom besloot ik dat het leuker zou zijn als ik gitaar kon spelen. Gitaarles bleek niet helemaal voor mij te zijn dus probeerde ik het mezelf maar aan te leren. Mijn vader heeft mij toen ook een aantal dingen geleerd want die had vroeger ook gitaar gespeeld. Al snel bleek dat ik best een prima gehoor had en ik de dingen snel oppikte. Maar gitaarspelen was natuurlijk ook vooral heel leuk omdat je dan jezelf kon begeleiden bij liedjes en je vaak een goede toevoeging was rond een kampvuurtje. Met het spelen kwam ook steeds meer naar boven dat ik zingen toch eigenlijk ook heel leuk vond. Mijn zusje was ook altijd al goed in zingen (en dwarsfluit spelen) en samen liedjes zingen werkte supergoed!
Op school koos in rond dezelfde tijd Muziek als vak want mijn talenten in de tekenkunst bleken toch niet echt wat ik had verwacht. Zodoende kwam ik bij Stephen in de muziekles terecht. Daar leerde ik overigens ook Carmen kennen en sindsdien zijn we onafscheidelijk. Alhoewel Stephen mijn passie voor muziek en zingen zeker wel deelde, bleek hij toch niet zo’n fan te zijn van de blokfluit. Uiteraard heb ik daarom mijn best gedaan om verslagen, praktijkopdrachten en dergelijken zo vaak mogelijk over de blokfluit te laten gaan. Om me daarvoor terug te pakken heeft Stephen me toen overtuigd om tijdens mijn praktijkexamen en het bijbehorende concert een fluitstuk ten gehore te brengen. Gelukkig hebben we de dvd nog..
Ik heb ook zo’n twee jaar zangles gevolgd, waar ik ontzettend veel heb geleerd. Op een gegeven moment vroeg Stephen of ik bij zijn koor wou zingen. Dat wou ik wel! Wat een hoop geluid door elkaar was dat. Dat was wel even wennen. Maar ik was meteen verkocht. Door de jaren heen heb ik op verschillende koren van Stephen gezeten: Mixed Voices, Divertimento en nu Omonapatee.. Omanotapo.. Onno.. Onomatopee! In dit koor heb ik toch echt de plek gevonden die ik zocht. Dit is zo’n geweldige groep mensen. Apart zijn we misschien niet de beste zangers en zangeressen die er zijn, maar als we samen muziek maken dan gebeurt er iets wonderlijks. Ons geheel is groter dan de som van de delen. Iedereen heeft passie, liefde en ambitie om van dit koor het beste te maken wat we kunnen zijn. In de afgelopen vijf jaar hebben we zo ontzettend veel bereikt. Wat ben ik trots dat ik hier een deel van uit mag maken. Ik hoop dat de komende vijf jaar minstens net zo tof worden.
Als volgende wil ik graag onze enige echte dirigent Stephen vragen om een lustrumstukje te schrijven.
