Onomatopee – een extra feestelijk tintje aan je week
Dat ook ik, net als Carmen hiervoor, aanhaak aan ons Lustrumconcert spreekt bijna vanzelf. Wat hebben we een plezier gehad! De diversiteit in stijlen van ons repertoire maakt dat je als zanger of zangeres altijd de ruimte krijgt stukken te zingen waarin verschillende emoties aan bod mogen en moeten komen. Van de ontroering bij het ‘Wiegelied’ tot de hilariteit bij ‘Wees nooit tevreden’, om over de nostalgie bij ‘Puberteit’ maar te zwijgen. De combinatie van zingen en ‘spelen’ maakt dat we ons als theaterkoor onderscheiden. Natuurlijk zingen we ook mooie stukken die écht als een tableau vivant gezongen moeten worden, het heeft soms niet veel nodig: ‘Concrete Angel’ is hier een goed voorbeeld van. Het opzoeken van de grenzen van de koorleden, de meer complexe arrangementen en het maken van verbanden tussen multimedia (film en fotomateriaal) geeft Onomatopee een status aparte. Bij het recente korenfestival in Noordwijk noemde men ons “vernieuwend”. Tijdens het Lustrumconcert bleek opnieuw dat we van verschillende markten thuis zijn. Voor de pauze een theaterakte die om “Verlangen” draaide. Scènes met en zonder zang, diverse stukken met filmbeelden erachter. Het onverwachte, het bizarre maar ook de tranen die in zakdoeken verdwenen (niet alleen van het lachen…). Na de pauze een geheel Engelstalig programma waarin jazz, pop en musical elkaar afwisselden en het accent meer op de zang kwam te liggen. Het was een feestje om aan mee te doen.
Zingen is iets bijzonders. Zingen is zó fysiek, brengt je onmiddellijk terug naar jezelf. Als je een wat ongezellige dag hebt, helpt zingen (en dan vooral met elkaar) je weer in een betere ‘flow’ te komen. Het is niet voor niets dat je niet kunt zingen als je verdrietig bent. Klank is afhankelijk van hoe je je voelt. De koorklank die wordt gemaakt is dus ook afhankelijk van hoe iedereen zich voelt. Als er een goede focus is en iedereen is ‘erbij’ met zijn hoofd en hart, klinkt de muziek geweldig. Andersom natuurlijk ook. Het is een absolute uitdaging voor het koor om steeds weer onze grenzen te verleggen en te blijven zoeken naar de ultieme koorklank, iets wat we hoe langer hoe meer vinden en kunnen vasthouden.
Vijf jaar Onomatopee; een mooie ploeg mensen onder leiding van een geweldige dirigent. Dank jullie allemaal! Ook alle trouwe bezoekers en ook iedereen die op allerlei manieren ons koor ondersteunen wil ik graag even benoemen; dank jullie wel. Een koor is net een klein bedrijfje; met een goede en positieve inzet en inspanning van iedereen lukt het om een goed resultaat te verkrijgen.
Zingen maakt me blij, altijd en overal. Van het kinderkoor in de kerk, het schoolkoor en schoolbandje op de lagere school, het bijwonen van de repetities van het mannenkoor waar mijn vader in gezongen heeft, een gemengd koor, een vrouwenkoor, nog een gemengd koor, naar Onomatopee: een mooie reis met een prachtige eindbestemming. Of we nou jazz, licht klassiek of kerstrepertoire zingen, het maakt me niets uit. Het instuderen van de liedjes vergt natuurlijk wel enige inspanning, maar het gezamenlijke resultaat is vaak ontroerend mooi. Zingen met en bij Onomatopee geeft mijn week een extra feestelijk tintje. Lieve mensen, dank jullie wel.
Graag nodig ik Marja uit om het volgende lustrumstukje te schrijven.
Mooi onder woorden gebracht! “Wees nooit tevreden” is bij ons thuis stukgedraaid en is een dierbare herinnering aan een Libanonconcert o.l.v. Stephen, al was dat een ander koor. Hartelijke groet en tot ziens!