23 december 2012
Allereerst krijgt u de welgemeende excuses van uw razende reporter voor het wat late tijdstip van mijn verslag over het fantastische optreedweekend! Uw reporter verbleef enige dagen na het concert in de welbekende lappenmand. Evenals een aantal andere Onomatopeeërs; een Onomatovirusuitbraak wellicht?
Wat was het een bijzonder weekend de 21e, 22e en ook 23e december van dit jaar! We waren de 21e al vroeg in de IJsseldijkkerk aanwezig. Wennen aan het geluid, versieringen aanbrengen, de Onomatotissues klaarzetten voor de weg te pinken traantjes en het testen van onze spiksplinternieuwe monitoren! Want we hadden, mede dankzij Kees O. ‘ineens’ een geheime sponsor die ons dusdanig heeft geholpen dat we de mogelijkheid hadden om vier boxen en de nodige randapparatuur aan te kunnen schaffen! Zongen we voorheen met onze ‘hallekiedallekie’ (lees: cd speler), nu hadden we zowaar twee kleine en twee grote geluidsboxen tot onze beschikking. Dit samen met een mix-apparaat maakte dat we er, qua geluid geweldig op vooruit zijn gegaan (dank geheime sponsor!!) Maar we moesten hier ook mee testen om ervoor te zorgen dat onze stemmen in balans zouden zijn met het nieuwe geluid. En dat was best nog lastig. Want bijvoorbeeld: een lege kerk veroorzaakt een heel ander geluid dan een kerk gevuld met mensen. En tja, dat was zeer zeker het geval! (De kerk zat helemaal vol tijdens ons optreden.) En we hadden nog een extra begeleiding: Harriëtte Katsman, een begenadigd harpiste (én harpjuf en collega van onze dirigent Stephen), kwam ons bij beide concerten versterken met een aantal kerstnummers. En daar moesten we ook een mooie plaats voor vinden zodat het geluid zijn weg zou kunnen vinden naar het publiek.
Alles verliep naar wens en het tijdstip van ons eerste concert naderde. José hield, voorafgaand aan het concert een praatje waarin ze onder andere aan het publiek vroeg om, tijdens “The Promise” niet te willen applaudisseren, de mobieltjes uit te willen zetten, geen filmopnames te willen maken etcetera. We stonden ondertussen in een rij achter de deur, wachtend op de eerste klanken van “The Promise” want dan zouden we naar binnen mogen… Het hart van uw schrijver bonkte in zijn borstkas! En niet van zenuwen maar van ongeduld; “Ik wil zingen! Ik wil op!” En eindelijk, eindelijk klonken daar de eerste noten van “The Promise” en mochten we naar binnen! Voor we het wisten begonnen we alweer aan het laatste Promise-nummer “Let this child be born in you” en was het eerste gedeelte van het concert alweer voorbij. Een staande ovatie was het gevolg. En kippenvel van trots en opluchting bij de zangers omdat het zo goed ging. In de pauze snel omkleden in Dickens Stijl en vrolijk weer verder met het tweede gedeelte; de reguliere kerstnummers. Ook dit ging geweldig en we genoten met volle teugen! De herdertjes kwamen voorbij, het kindje lag te krijten in zijn kribje, de Christmas Pipes toeterden en Stephen maakte een dansje met Harriet tijdens White Christmas; de avond vloog voorbij. Met een goed en trots gevoel keerden de Onomatopeeërs huiswaarts. Slapen zat er voorlopig nog niet in, voordat de adrenaline rush was uitgewerkt waren er alweer een paar uur verstreken.
Toen het tweede concert op 22 december in de Zweedse Kerk. Een hele andere ruimte. Dat merkten we meteen toen we tijdens het oefenen enthousiast inzetten: we zongen veel te luid! Dat was wel even wennen zeg! Maar tja het Zweedse Kerkzaaltje was een stukje kleiner (en knusser) dan de kerkzaal van de IJsseldijkkerk. Op zich ook wel weer lekker want het was wel ontspannen zingen zo. Ook het tweede concert was weer erg leuk om te doen. Intiemer met zo’n kleine groep toehoorders. Maar het applaus was er zeker niet minder om. Dit keer hadden we ook een echte cameraman die ons concert heeft gefilmd! De DVD is binnenkort te bestellen.
Zondag de 23e hebben we ons kerstseizoen afgesloten met een gezellig etentje waarbij cadeaus werden uitgewisseld. De Onomatopeetrofee ging dit keer naar Kees O., onze secretaris, voor zijn gigantische inzet het afgelopen jaar. Kees had op zijn beurt een heuse didgeridoo voor Stephen gemaakt, een Gamma didgeridoo, bestaande uit onder anderen een oliefilter en een stuk pvc buis. En… hij deed het nog ook! Ook Willeke, de vrouw van Kees werd in het zonnetje gezet, want zonder Wil had Kees dit allemaal niet kunnen verwezenlijken. Alle overige leden kregen een waxinelichtjeshouder in de vorm van een kroon. We waren allemaal King of Kings! Uw reporter zou nog vele, vele woorden kunnen schrijven over deze geweldige tijd, maar het zou nog niet verwoorden hoe het echt voor ons was. Samengevat kan ik u vertellen dat de concerten met recht een kroon op onze inspanningen zijn geweest.
Het zal wel weer even wennen zijn; niet meer elke dag oefenen en al neuriënd over straat, uitkijkend naar de repetities, optredens en kerstconcerten. Maar volgend jaar komt het ‘gewone’ repertoire weer aan bod! Dus van een zwart gat is geen sprake, dat vullen we gewoon op met het oppoetsen van de oude nummers, aangevuld met vast en zeker weer mooie nieuwe muziek! Plannen te over, maar dat blijft nog even geheim. Ik denk dat ik, namens iedereen van Onomatopee spreek als ik zeg dat ik iedereen die ons is komen beluisteren van harte wil bedanken! Ook iedereen die het heeft uitgehouden met ons enthousiasme en onze “midden in de winternacht” klanken gedurende het gehele jaar! En zeker ook niet te vergeten onze dirigent, componist en arrangeur Stephen. Dankzij zijn orkestbanden, arrangementen en bezielende begeleiding hem hebben wij Onomatopeeërs een gigantische stap kunnen maken het afgelopen jaar!
Blijf ons vooral volgen want we komen zeer zeker terug in het nieuwe jaar!!
